دعای روز پنجشنبه (2)؛ دعای 245 صحیفه سجادیه جامعه

• 
• 

   

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی‌اش همیشگی است

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ سُؤَالَ الْخَائِفِ مِنْ وَقْفَهِ الْمَوْقِفِ، الْوَجِلِ مِنَ الْعَرْضِ، الْمُشْفِقِ مِنَ الْحَشْـرِ لِبَوَائِقِ یَوْمِ الْقِیَامَهِ،

خداوندا! از تو درخواست می‌کنم، همانند درخواستِ بنده‌ای که از ایستادن در صحنه حساب ترسان است، و از لحظه عرضه اعمال بیمناک، و از سختی‌های روز قیامت در هراس است؛

 الْمَأْخُوذِ عَلَی الْعَثْـرَهِ، النَّادِمِ عَلَی الْخَطِیئَهِ، الْمَسْؤُولِ الْمُحَاسَبِ الْمُعَاقَبِ الَّذِی لَمْ یَکُنَّهُ مَکانٌ عَنْکَ، وَلَا وَجَدَ مَفَرّاً إِلَّا إِلَیْکَ،

بنده‌ای که به سبب لغزش‌هایش گرفتار آمده، از گناهش پشیمان است، در معرض پرسش و حسابرسی و کیفر قرار دارد؛ بنده‌ای که هیچ پناهگاهی از تو نیافته و راه گریزی جز به‌سوی تو ندارد؛

 الْمُتَنَصِّلِ عَنْ سَیِّئِ ذُنُوبِهِ الْمُقِرِّ بِعَمَلِهِ، الَّذِی قَدْ أَحَاطَتْ بِهِ الْغُمُومُ، وَضَاقَتْ بِهِ رِحَابُ التَّخُومِ

بنده‌ای که از زشتی گناهانش گریزان است، اما به آن‌ها اعتراف دارد؛ بنده‌ای که غم و اندوه از هر سو او را فرا گرفته و زمین با همه وسعتش بر او تنگ شده؛

 الْمُوقِنِ بِالْمَوْتِ، الْمُبَادِرِ بِالتَّوْبَهِ قَبْلَ الْفَوْتِ إِنْ مَنَنْتَ عَلَیْهِ بِهَا وَعَفَوْتَ.

او که به یقین، مرگ را باور دارد و پیش از آنکه دیر شود، شتابان به‌سوی توبه آمده است؛ اگر تو به فضل خود توبه‌اش را بپذیری و از او درگذری.

فَأَنْتَ إِلَهِی وَرَجَائِی إِذَا ضَاقَ عَنِّی الرَّجَاءُ، وَمَلْجَـئِی إِذَا لَمْ أَجِدْ مَلْجَـأً،

تو معبود منی و تنها امیدم، آنگاه که تمام امیدها از من روی برمی‌گردانند؛ پناهگاه منی، آن‌گاه که هیچ پناهی برایم نمی‌ماند.

 تَوَحَّدْتَ سَیِّدِی بِالْعِزَّهِ وَالْعُلَی، وَتَفَرَّدْتَ بِالْوَحْدَانِیَّهِ، وَتَعَزَّزْتَ بِالْبَقَاءِ،

سرور من، تو در عزّت و بلندمرتبگی یگانه‌ای؛ در یکتایی بی‌همتایی، و در جاودانگی بی‌نظیری.

فَأَنْتَ الْمُتَعَزِّزُ الْمُتَفَرِّدُ بِالْمَجْدِ،

تویی آن خدای عزتمند و یکتای بی‌مانند در شکوه و بزرگی.

فَلَکَ رَبِّی الْمَجْدُ وَالْحَمْدُ، لَا یُوَارِیکَ مَکَانٌ، وَلَا یُغَیِّرُکَ زَمَانٌ،

ای پروردگار من! هر چه شکوه و ستایش است فقط سزاوار توست؛ نه مکانی از تو پنهان می‌ماند، و نه زمانی تو را دگرگون می‌سازد.

 فَأَلَّفْتَ بِـمَکَانِکَ الْفِرَقَ، وَفَلَقْتَ بِقُدْرَتِکَ الْفَلَقَ، وَرَفَعْتَ بِلُطْفِکَ الْفَرَقَ،

تو با جایگاه بی‌همتای خود، دل‌های پراکنده را به هم پیوستی، و با قدرتت، سپیده‌دم را شکافتی، و به لطف خود، روشنی بامداد را بالا بردی

وَأَضَاءَ بِعَظَمَتِکَ دَوَاجِی الْغَسَقِ،

و تاریکی‌های ژرف شب به نور عظمت تو روشنی یافت

 وَأَجْرَیْتَ الْمَاءَ مِنَ الصُّمِّ الصَّیَاخِیدِ عَذْباً وَأُجَاجاً،

و آب را ـ چه شیرین و گوارا و چه تلخ و ناگوار ـ از دل سنگ‌های سخت و صخره‌های بی‌جان، روان ساختی.

وَأَنْزَلْتَ مِنَ الْمُعْصِـرَاتِ مَاءً ثَجَّاجاً،

و از ابرهای فشرده، آبی پُرفیض و پیاپی فروفرستادی؛

وَجَعَلْتَ الشَّمْسَ النَّیِّرَهَ الْمُنِیرَهَ سِـرَاجاً وَهَّاجاً،

و خورشید تابان و روشنی‌بخش را چراغی فروزان و سوزان قرار دادی؛

وَخَلَقْتَ لَهَا وَلِلْقَمَرِ وَالنُّجُومِ مَنَازِلَ وَأَبْرَاجاً،

و برای آن، و نیز برای ماه و ستارگان، جایگاه‌ها و مدارهایی آفریدی؛

مِنْ غَیْرِ أَنْ تُـمَارِسَ فِیمَا ابْتَدَأْتَ لُغُوباً وَعِلَاجاً.

بی‌آنکه در آغاز آفرینش، رنج و دشواری بر تو عارض گردد یا نیازی به تلاش و تجربه داشته باشی.

فَأَنْتَ اللّٰهُ إِلَهُ کُلِّ شَیْءٍ وَخَالِقُهُ، وَجَبَّارُ کُلِّ مُخْلُوقٍ وَوَارِثُهُ،

تویی خدایی که محبوب و آفریدگار همه چیز هستی، و تویی آن که بر هر آفریده‌ای چیره و وارث اویی

 وَالْعَزِیزُ مَنْ أَعْزَزْتَ، وَالشَّقِیُّ مَنْ أَشْقَیْتَ،

عزتمند، کسی است که تو به او عزت بخشی، و تیره‌روز، کسی است که تو او را به شقاوت افکنی.

 وَالذَّلِیلُ مَنْ أَذْلَلْتَ، وَالسَّعِیدُ مَنْ أَسْعَدْتَ،

خوار و ذلیل، کسی است که تو او را خوار سازی، و سعادتمند، آن کسی است که تو او را به سعادت رسانی.

 وَالْغَنِیُّ مَنْ أَغْنَیْتَ، وَالْفَقِیرُ مَنْ أَفْقَرْتَ،

توانگر، کسی است که تو بی‌نیازش کنی، و نیازمند، همان است که تو در فقر و تنگدستی‌اش نهاده‌ای.

أَنْتَ وَلِیِّی وَمَوْلَایَ، وَعَلَیْکَ رِزْقِی، وَبِیَدِکَ نَاصِیَتِی،

تو سرپرست و مولای منی؛ روزی‌ام تنها به دست تو و اختیارم فقط در کف قدرت توست.

 صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَافْعَلْ بِی مَا أَنْتَ أَهْلُهُ،

بر محمد و خاندانش درود فرست و با من آن‌گونه رفتار کن که شایسته کرم و بزرگواری توست

وَعُدْ بِفَضْلِکَ عَلَی عَبْدٍ غَمَرَہُ جَهْلُهُ، وَاسْتَوْلَی عَلَیْهِ التَّسْوِیفُ حَتَّى سَالَمَ الْأَیَّامَ.

و با فضل و بخشش خود بر بنده‌ای بازگرد که جهلش او را فرا گرفته و اهمال و امروز و فردا کردن بر او چیره شده تا جایی که خود را با روزگار سازگار کرده است.

سَیِّدِی فَاجْعَلْنِی عَبْداً یَفْزَعُ إِلَی التَّوْبَهِ فَإِنَّهَا مَفْزَعُ الْمُذْنِبِینَ،

سرور من! مرا بنده‌ای قرار ده که [چون به گناه افتد]، به توبه پناه آورد؛ زیرا توبه، پناهگاه گناهکاران است.

وَأَغْنِنِی بِجُودِکَ الْوَاسِعِ عَنِ الْمَخْلُوقِینَ،

و با بخشش فراگیرت، مرا از نیاز به خلق بی‌نیاز گردان،

 وَلَا تُحْوِجْنِی إِلَی الْأَشْـرَارِ الضَّالِّینَ،

و مرا محتاج بدکاران گمراه مساز.

 وَهَبْ لِی سَیِّدِی عَفْوَکَ فِی مَوْقِفِی یَوْمَ الدِّینِ،

سرور من! و به هنگام ایستادنم در روز حساب، عفو و بخششت را نصیبم گردان،

یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ، وَأَجْوَدَ الْأَجْوَدِینَ، وَأَکْرَمَ الْأَکْرَمِینَ،

ای مهربان‌ترین مهربانان، و ای بخشنده‌ترین بخشندگان، و ای گرامی‌ترین بزرگواران

 وَصَلَّی اللّٰهُ عَلَی سَیِّدِنَا مُحَمّدٍ وَآلِهِ الطَّاهِرِینَ وَسَلَّمَ.

و درود و سلام خدا بر سرور ما محمد و خاندان پاکش باد.

   

   

      

     

   

---

• < قبلی
• بعدی >